معماران مستقر در نیویورک طرح هایی از شجره نامه های ظریف را تولید می کنند، به ویژه با ساختمان های تاریخی. من به ویژه از گالری نو و کتابخانه مانتون در مؤسسه هنری کلارک لذت می برم – سابقاً عمارت بزرگ قدیمی Upper East Side. دومی، بهروزرسانی یک پناهگاه TAC در دهه 1970 است. آنها در پیمایش دوره ها، زمینه ها و سبک های مختلف مهارت دارند. پیشنهادات NG200 آنها فشرده سازی ورودی داخلی را به امید استقبال روشن تر از بین می برد و به دنبال ارتباطی جدید با فضاهای فراموش شده پشت سر است. یکی از ایده های خوب این است که دیوار لعاب میزی سینزبری وینگ را در امتداد پلکان بزرگ شفاف کنید.
اما این ژست خوش نیت مشکل سازترین قسمت است. ریتم ستونهای مصنوعی مسطح و پنجرههای ارواح، پیچیدگی و تناقضی را که باب در رم کشف کرد، در برههای از زمان که منجر به آرامش زیباییشناختی معماری مدرنیستی شد، نشان میدهد. این یک فکس از آن جرقه فکری است. ما فکر نمی کنیم که یک نقاشی را به این شکل بد جلوه دهیم – حتی یک نقاشی اخیر. این یک بوم نقاشی است، و یکی از لذت های خالص، زیور کمی سرگرم کننده که Venturis آنقدر پیشگام بود.
دویست تولد بزرگ است. بزرگ فکر کن پایگاه اهدایی مؤسسات فرهنگی لندن عمیق و جهانی است. به آن ضربه بزنید. تمرکز می تواند روی کل دارایی باشد. برای هر ناظر، توریست، یا متصدی غیرعادی (و من با چند نفر صحبت کرده ام)، ورودی طبیعی پلکانی بزرگ در امتداد خط مرکزی میدان ترافالگار در ساختمان ویلکینز است.
در طول زندگی من، طرحی که توسط بال سینزبری گالری ملی اشغال شده بود، مانند یک منطقه مورد مناقشه احساس می شد. پسوند ظاهراً مودبانه توسط رابرت ونتوری و دنیس اسکات براون (اولین معمارانی که من را به کار گرفتند) پس از شکست پیشنهاد ناموفق ABK طراحی شد. این ساختمان که در سال 1991 افتتاح شد، یکی از اولین ساختمان های زمان خود بود که به فهرست درجه یک رسید. در این 30 سال اما گالری ملی و دنیای اطراف آن تغییر کرده است. در حال حاضر میلیونها بازدیدکننده دیگر وجود دارد و موزههای امروزی به درستی بر فراگیری، دسترسی و باز بودن تمرکز میکنند.
با نزدیک شدن به دویستمین سالگرد خود، پروژه NG200 گالری امیدوار است با بازسازی بال Sainsbury، که اکنون ورودی اصلی گالری است، آن را به روز کند. هر رهگذری معمولی میتواند صفهای طولانی و گردشگرانی که کمی گیج شدهاند که سعی میکنند راه خود را در داخل خانه باز کنند، تأیید کند. برنامه برنامه ریزی اخیر توسط معماران سلدورف تلاش می کند تا نقش اکتسابی خود را به عنوان ورودی اصلی بهتر عمل کند.
احتمالاً این همان چیزی است که گردشگران گیج شده به دنبال آن هستند. ممکن است فراگیرترین کاری باشد که باید انجام داد.

دانیل السی کارگردان در Allies and Morrison است
منبع
عکس پول آنها ارتفاع میدان ترافالگار را با عبارت “The NATIONAL GALLERY” نشان می دهد که در امتداد قرنیز سنکوپ شده نقش بسته است. چه راه سادهتری برای اعلام ورودی از قرار دادن یک علامت در جایی که X نقطه را مشخص میکند چیست؟ نوعی تکان دادن سر به فتیش ونتوری با علامت. این یک بنای تاریخی است و این زیباست.
هفته گذشته، به ساختمانهای سفارت برلین که از زمان اتحاد مجدد ساخته شدهاند، رفتم: از سفارت هلند OMA تا سفارت بریتانیا استرلینگ. آمریکایی وجود دارد، با توجه به بهترین املاک و مستغلات، اما با چنین نتیجه متوسط در همسایگی دروازه براندنبورگ و بوندستاگ. این من را به یاد پیشنهاد سفارت (تحقق نشده) خود باب و دنیس انداخت که تقریباً همزمان با بال سینزبری (Sainsbury Wing) انجام شد.تصویر زیر).

آنها بیلبوردهای الکترونیکی تکنیکال لینکلن، ستاره ها و راه راه ها و مجسمه آزادی را پیش بینی کردند. هورا، کیچ. اما ایده بزرگ تری در جریان بود، سفارت به عنوان رسانه پخش در زمین مورد مناقشه. دو دهه قبل از ظهور، رسانه های اجتماعی را پیش بینی می کرد. ببینید، ونتوری ها رادیکال بودند. بال Sainsbury، تنها ساختمان آنها در این کشور، به صورت محلی به عنوان مصالحه مطرح شده است. اما اینطور نبود، بخشی از یک تحریک جهانی بود. در بیان تاریخهای خلاقانه – هنر، مد، معماری – این لحظههای نورانی است که ما برایمان ارزش قائل هستیم. و این سزاوار محافظت است، به ویژه در عصر ما که مکانهای عمومی را همگن میکنیم. زندگی عجیب و غریب.
چه فرصتی برای آن استقبال سخاوتمندانه برای میلیون ها نفر. در همین حال، آینده سینزبری وینگ میتواند یک ضمیمه فوقالعاده در یک بازسازی گستردهتر از یک موزه بزرگ، یک ورودی ثانویه در دسترس، اما مهمتر از همه، یک مصنوع ارزشمند باشد. در تاریخ معماری، مسلماً مهمترین بخش از املاک است (پایین تصویر).
من مطمئن هستم که دلایل تکنوکراتیک زیادی وجود دارد که چرا بزرگ نمیتواند در اینجا اتفاق بیفتد، جلیقه درجه یک خود ساختمان Wilkins در میان آنها. اما یک لحظه به این فکر فکر کنید. به تجربه بالا رفتن از پلکان موزه متروپولیتن هنر در ایستگاه بزرگ هنری مرکزی، پر از مردم، سالنهای مطبوع منتهی به قدیمیها، اکسپرسیونیسم انتزاعی، مد، مغازهها، لوسها، آه لوسها فکر کنید. همه از یک میدان داخلی عالی. از V&A تا Orsay، موزههای این واردات (به جرأت میگویم) تا حدودی کلاسیک استقبال میکنند.
ورودی طبیعی پلکان بزرگی است که در امتداد خط مرکزی میدان ترافالگار در ساختمان ویلکینز قرار دارد
معماران سلدورف احتمالاً تمام تلاش خود را برای کاری که به آنها محول شده است انجام می دهند. مشکل اینجا ممکن است مختصر باشد. برای یک موسسه ملی در بزرگترین شهر اروپا که دویستمین سالگرد خود را جشن می گیرد و به دنبال تضمین 200 سال آینده خود است، بودجه 25 تا 30 میلیون پوندی ناچیز به نظر می رسد. زمانی که تمرین خودمان، خیلی قبل از زمان من، روی بازسازی سالن رویال فستیوال کار کرد، بودجه آن زمان به 120 میلیون پوند نزدیک شد.