این تماسی است که در آخرین شماره AJ شنیده می شود. ابزار تولید غذای ما همان ماده زنده ماندن است، اما برای مدت طولانی پنهان، جهانی شده و از بسیاری از ما جدا شده است.
این پروژه‌ها گواهی بر کارهایی هستند که معماری خوب می‌تواند انجام دهد – و به‌همین ترتیب رابطه‌ای ثمربخش و مشارکتی بین معمار و مشتری می‌تواند به دست آورد. همانطور که لاری می گوید: “این مسئولیت همه ما است که در نظر بگیریم که طراحی ما چگونه برای عموم مردم مفید خواهد بود.” و این می تواند سازنده ترین رابطه از همه باشد.
او یک فراخوان جمعی برای اقدام برای معماران است: به چالش کشیدن خلاصه، فکر کردن در مورد چگونگی و چرایی ساخت، زیرا آنها مسئولیت بزرگی را در شکل دادن به محیط ساخته شده بر عهده دارند. لاری سابقه ای چشمگیر در حمایت از تکنیک های ساخت و ساز با تکنولوژی کم، کم هزینه و کربن پایین دارد که خودکفایی جامعه و دانش محلی را در اولویت قرار می دهد – و همه ما می توانیم از آن بیاموزیم.
درست قبل از قرنطینه شدن بریتانیا بود، دنیا در حال فروپاشی بود، و همه با لبخند و انرژی مضطرب ترق کردند. باورش سخت است که سه سال از آن می گذرد – و این حرفه ممتاز است که این تغییر دهنده بازی عملی را برای یک طلسم در بریتانیا داشته باشد.
ویل هرست سردبیر AJ برای ملاقات با لاری در کمبریج رفت، جایی که او استاد مدعو در طراحی پایدار در دانشکده معماری سر آرتور مارشال است. او سوژه مناسبی برای مجموعه نمایه ما است که شامل تمرین‌کنندگانی است که نمی‌ترسند همه چیز را به هم بزنند.
وقتی یاسمین لاری را در مارس 2020 در مراسم اهدای جوایز دبلیو ملاقات کردم، جایی که جایزه جین درو به او اهدا شد، او احساس کرد که نیروی طبیعت است. شجاع، مثبت، بسیار گرم.
ساختمان‌های تعیین‌کننده دستور کار ما در این ماه – از یک آبجوسازی غوطه‌ور در کپنهاگ تا یک رستوران محلی در مول، و از یک مرکز تحقیقات خاک در فرانسه تا بازدید مجدد از پایگاه سامرست چارلی بیگام – در مورد تمرکز مجدد ارزش‌ها، باز کردن و حمایت از محلی هستند. تولیدکنندگان و جوامع