ویتوریو اسگاربی، معاون وزیر فرهنگ ایتالیا به نشریه ایتالیایی گفت کوریره دلا سرا حکمی علیه تخریب سان سیرو صادر خواهد شد که برای سال 2024 برنامه ریزی شده است، 70 سال پس از گسترش بزرگ پس از جنگ زمین معروف.
او بدون اشاره به جزئیات تاکید کرد: “واقعا فکر می کنم سن سیرو خراب نخواهد شد.”
آث میلان و رقبای اینترمیلان، که هر دو در سن سیرو بازی می کنند، تصمیم خود را برای خراب کردن ورزشگاه 98 ساله در سال 2019 به اشتراک گذاشتند. شهرداری میلان مالک بیشتر زمین است.
در سال 2021، Populous، طراح استادیوم المپیک لندن، کنسرسیوم آمریکایی-ایتالیایی Manica/Sportium را با پیشنهاد خود برای استادیوم جدید، به نام کلیسای جامع، در منطقه ای اختصاص داده شده به ورزش و اوقات فراغت در همسایگی میدان فعلی، دید.
اقدام برای تخریب این ورزشگاه که رسماً استادیوم جوزپه مه آتزا نامیده می‌شود، هم در میان گروه‌های محیط‌زیست و هم در میان گروه‌های زیست‌محیطی که این پروژه را به عنوان آسیب‌رسان به میراث فوتبال ایتالیا می‌دانند، بحث‌برانگیز بوده است.
گروه گرین سن سیرو، «قدیمی‌ترین انجمن زیست‌محیطی شهروندان میلانی»، استدلال کرده است که این پروژه به یک توسعه تجاری با رهبری تبدیل شده است که «ارتباط بسیار کمی با ورزش، فوتبال و حتی مدرن‌سازی استادیوم دارد».
ایده برنده Populous برای استادیوم و محله جدید سن سیرو در میلان (دسامبر 2021) – طرح اصلی
اما بر اساس گزارش ها، حتی اگر ورزشگاه زنده بماند، بعید است که دو غول ایتالیایی به بازی خود در آنجا ادامه دهند.
جوزپه بونومی، مدیر پروژه در ورزشگاه جدید به وب سایت فوتبال ایتالیا گفت Calcio e Finanza که دو تیم به سادگی به جای دیگری نقل مکان کنند.
او گفت: «در حال حاضر، مسئله کلیدی این است که ببینیم آیا حکم صادر شده است یا نه. اگر نتوانیم به جای سن سیرو بسازیم، باید مکان های دیگر را ارزیابی کنیم، اما از ابتدا شروع کنیم.
باشگاه ها همچنان باید طرح های نهایی خود را برای بررسی به شورای شهر ارائه دهند. ماه گذشته، اعضای شورای شهر به آنها گفتند که تغییرات بیشتری انجام دهند، از جمله افزایش ظرفیت از 60000 به 70000 – که هنوز از تعداد کرسی های فعلی کمتر است – میزان فضای سبز را افزایش دهند، و بودجه بیشتری برای پروژه های جامعه محلی اختصاص دهند.
میلان از سال ۱۹۲۵ در سن سیرو بازی کرده و از سال ۱۹۴۷ آن را با اینتر به اشتراک گذاشته است.
در دهه 1950، 19 رمپ عابر پیاده خارجی به زمین اضافه شد. سپس 11 برج استوانه ای بتنی (طراحی شده توسط Ragazzi و همکاران) به عنوان بخشی از یک تعمیر اساسی قبل از مسابقات جام جهانی 1990 ایتالیا نصب شد. طرح Populous همه آن برج ها را به جز یکی از بین می برد.
175 معمار، نویسنده، مورخ، استاد و دیگران در واکنش به طرح‌های اولیه برای هموارسازی زمین با ظرفیت 78000 نفر در اعتراض به شهردار شهر در سال گذشته خواستار حفظ و استفاده مجدد از استادیوم موجود شدند. آنها هشدار دادند که در پیشنهادات ممکن است «تکه‌هایی از استادیوم تاریخی … به نوعی خرابه جعلی محصور در فضای سبز تبدیل شود».
این نامه به “هزینه های هنگفت دفع سازه های فولادی و بتن مسلح، هم از نظر اقتصادی و هم از نظر زیست محیطی” اشاره می کند.
طرحی از استادیوم سن سیرو توسط Ragazzi and Partners (1990)
برنامه های Populous شامل یک منطقه جدید فقط برای عابر پیاده در اطراف استادیوم است که شامل 110000 متر مربع فضای سبز است که 40 درصد از سایت را پوشش می دهد. تمامی پارکینگ های سطحی به زیر زمین منتقل می شوند.
طراحی این استادیوم، که به عنوان «عرصه‌ای نوآور از نظر نوآوری و پایداری» شناخته می‌شود، طبق گزارش‌ها «از دو تن از بدنام‌ترین ورزشگاه‌ها الهام گرفته شده است. [sic] ساختمان های شهر – Duomo di Milano و Galleria Vittorio Emanuele.
گزارش امکان سنجی تهیه شده توسط باشگاه ها و ارائه شده به شهرداری در ژوئیه 2019 دلایل متعددی را بیان می کند که چرا آنها نمی خواهند از زمین فعلی استفاده مجدد کنند. آنها هشدار دادند که هرگونه مداخله در ساختار موجود بسیار تهاجمی خواهد بود و عناصر هویتی را که برخی از حامیان محافظه‌کار ادعا می‌کنند، به‌شدت تغییر می‌دهد.