چگونه اقدامات امتناع می تواند عمل معماری را تغییر دهد؟

در گفتمان پایداری، بلندترین صداها اغلب آنهایی هستند که پر زرق و برق ترین ابزارهای جدید و سریع ترین – هرچند سطحی – اصلاحات را دارند. (نگاه کنید به پروژه هایی مانند Masterplanet توسط Bjarke Ingels، Bosco Verticale اثر Stefano Boeri، یا Masdar City از Foster + Partners.) اما در سال های اخیر، شاهد افزایش طراحانی بوده ایم که از انجام کارهای کمتر حمایت می کنند. رشد زدایی به عنوان یک اصطلاح اقتصادی شروع شد و استدلال می کرد که بازارها و اقتصادهای ما باید مدیریت شوند تا منابع محدود سیاره خود را تخلیه نکنیم. این مفهوم در میان کسانی که یکی از منابع فشرده ترین صنایع جهان را مطالعه می کنند، به دست آورده است: ساخت و ساز. صداهایی مانند جاناتان لوی، جان هاروود و شارلوت مالتر بارت با وضعیت موجود مخالفند، که در آن معماران به طور موثر مانند معدنچیان زغال سنگ عمل می کنند - منابع را از زمین استخراج می کنند تا تقاضای تعیین شده توسط ثروتمندان و قدرتمندان را برآورده کنند و به نابودی سیاره دامن بزنند. اما کار این صداهای نوظهور امروز توسط پیشگامان اولیه امکان پذیر شد که صدایی را برای نقد رشد تصاعدی مفروض میدان پیدا کردند - و بقایای باقی مانده را در آغوش گرفتند.

امتناع و تفکر رشد مجدد یک سوال ناراحت کننده برای معماران ایجاد می کند: اگر جهان از ساخت ساختمان های جدید دست بردارد چه اتفاقی می افتد؟ در جستجوی ریشه معماری های امتناع، با جک راسک، مدیر استراتژی آب و هوا در EHDD و همچنین با جیل استونر، سردبیر شماره نوامبر/دسامبر 2022 Architectures of Refusal صحبت کردم. پس از میلاد، و لوید کان، نویسنده پناهگاه و ناشر از کاتالوگ کل زمین هم استونر و هم کان کار خود را صرف حمایت از اصول رشد زدایی کرده اند که ریشه در تجربه ای کاملاً فردی از معماری دارد. در حالی که اضطراب آب و هوا همه ما را در بر می گیرد، بازتاب کان و استونر در مورد آژانس فردی و وضوح اخلاقی مورد انتظار از متخصصان معماری ارزش بازنگری دارد.

پست گنبد

کار لوید کان زمانی آغاز شد که به خود اجازه داد نظرش را تغییر دهد. سازنده، ناشر و طراح ممکن است برای انتشار بیشتر شناخته شده باشند کاتالوگ کل زمین، اما او به همان اندازه برای محبوب کردن معماری جدید اتوپیکی مانند گنبدهای ژئودزیکی باکمینستر فولر مشهور بود. او کتاب بسیار محبوبی را نوشت و منتشر کرد Domebook در سال 1970، که منجر به پیگیری با تکنیک ها و عکس های گسترده در سال 1972 شد. Domebook 2. کان گفت: "من در واقع چندین (گنبد) در دبیرستان پاسیفیک با باکی ساختم، اما بعد از این همه ساختمان، و ساختن یکی از آنها، متوجه شدم که آنها کار نمی کنند." کان در توانایی خود برای سازماندهی زندگی و طرح های درون گنبدها احساس محدودیت می کرد و علاوه بر این، آنها از پلاستیک و مواد تجدید ناپذیر استفاده می کردند که برای سیاره گران و پیچیده بودند.

وقتی تماس گرفتم و چاپ را متوقف کردم Domebook 2کان گفت، مردم فکر می کردند من دیوانه هستم. تقاضا برای Domebook 1 و 2 آنقدر بالا بود که چند پرس در حال حرکت بودند. اما کان در تصمیم خود ثابت قدم بود. پس از توقف تولید، دو سال سفر کرد و عمیقاً گوش کرد. او با جوامعی در سراسر کشور و در سراسر جهان زندگی می کرد که ارتباطات عمیق تری با سرزمین داشتند. او انرژی خوبی را که انسان هنگام تعامل با مواد طبیعی احساس می کند، کشف کرد. پس از این سفرها، مراحل بعدی مشخص شد: کان منتشر شد پناهگاه، که بیش از 400000 نسخه فروخته است.

مانند کاتالوگ کل زمین، پناهگاه شکل یک کتابچه راهنمای نحوه انجام را به خود می گیرد - قالبی که اخیراً در میان پزشکان جوان و دانشگاهیان در حال رنسانس بوده است. کان خاطرنشان می کند که "به ویژه هزاره ها ناگهان به کار من و کار سازندگان اقیانوس آرام در دهه 60 و 70 علاقه مند شده اند." ما حدس زدیم که چرا: "در آن زمان، هیچ مانع مالی برای ساخت و ساز در اینجا وجود نداشت" - کان در بیگ سور زندگی و خانه ساخته است و در حال حاضر در خانه ای که خودش ساخته است در بولیناس، کالیفرنیا زندگی می کند - "اما اکنون، میلیون ها هزینه دارد مردم امروز به استقلال در ساخت فضاهای خود علاقه مند هستند زیرا ظاهراً گزینه دیگری وجود ندارد. تمرکز کار او بر توانمندسازی افراد برای ترسیم مسیرهای طراحی خود است که از مواد محلی، طبیعی و ترکیب اصول غیرفعال استفاده می کند. اینها نه تنها تأثیرات محیطی را تحت تأثیر قرار می دهند، بلکه در ادعای خود مبنی بر اینکه معماری می تواند خارج از مشخصات، جدول زمانی و جیب سازندگان خانه و توسعه دهندگان وجود داشته باشد، بی سر و صدا رادیکال هستند.

طراحی از طریق تفریق و ادبیات

جیل استونر نیز دیده است که کارهای پیشگامانه او به سبک بازگشته است. او با آموزش استودیوهای طراحی در برکلی در مورد مفهوم رشد مجدد شروع کرد زیرا شاهد انفجار سانفرانسیسکو در اطراف خود بود. «به اطراف نگاه کردم و فکر کردم شاید ساختمان هایی که می سازیم، ساختمان هایی که قبلاً ساخته بودیم کافی باشد. این اولین مانیفست من بود: بیانیه ای که خواستار توقف 50 ساله ساختمان های جدید بود. این دوران لابی شرکتی و ژست های قدرتمند PoMo بود - از بسیاری جهات شورشی علیه آرمان های آزاد دهه 1960 و 1970 مانند حساسیت های محیطی بود.بهار خاموش) و پیروزی طراحی آرمانشهری (یک زبان الگو). "در آن زمان بود که گفتم، "ساختمان جدیدی وجود ندارد." پاسخ را در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 تصور کنید، درست است؟ استونر به من گفت که من یک دیوانه به حساب می آمدم. اما حرفه من از آن زمان بر این باور استوار است.

تدریس در استودیوی استونر با مفهوم تبدیل فضای اداری خالی در شهرهای متراکم مانند سانفرانسیسکو در دهه های پیش درگیر بود، اما دیگران از این موضوع خودداری کردند. او توضیح داد: "من احتمالاً 15 سال در استودیوهای فارغ التحصیل در برکلی تدریس کردم که بر موضوعی تمرکز داشتند که من آن را "معماری با تفریق" می نامم. او و دانش آموزانش با برداشتن مصالح از ساختمان های اداری بزرگ پس از جنگ، طراحی کردند، بنابراین به آن ها اجازه می دادند تا به آنچه استونر به عنوان «استفاده عمیق تر شهری» توصیف می کرد، خدمت کنند.

فراتر از پیوند نوشتن خلاقانه و معماری در کتاب به سوی یک معماری جزئیاستونر همچنین یک سمینار سالانه با عنوان «ادبیات فضا» را تدریس کرد که در آن دانشجویان معماری را با مفاهیم جهان سازی خارج از خواسته های مادی استودیو یا خواسته های استخراجی کار سنتی مشتری آشنا کرد. امروزه استفاده از جنبه روایی پیشنهادها و مفاهیم برای معماران امری عادی است که می تواند برای فرموله کردن طعم جدیدی از «معماری کاغذی» استفاده شود.

استونر در توضیح انگیزه اصلی خود برای تدریس این دوره گفت: «آنچه در ادبیات برای معماران دنبال می کنم لزوماً یک موضوع فضایی نیست، بلکه شخصیت های خاصی است که در واقع چیزهایی را مشاهده می کنند که به طور باورنکردنی آشکار هستند. «من از شخصیت ها به عنوان منتقدان معماری یاد می کنم. با دنبال کردن آنها می توانیم چیز دیگری را ببینیم: از چشم یک فروشنده ماشین در حومه شهر، می توانیم ناگهان به محله او نگاه کنیم و فکر کنیم، "خدایا، می دانی، بچه ای بیرون نیست." چه زمانی او بزرگ می شد، خیابان پر از بچه هایی بود که بازی می کردند. چرا همه چیز تغییر کرده است؟ چنین چیزهایی.» این شیوه های داستان گویی بر محیط ساخته شده تأثیر می گذارد و فرهنگ را به روش های بین رشته ای به جلو می برد. و استونر روایت را وسیله ای مؤثر برای تحقق ایده های رادیکال تر او دانست.

رشد امروز

استونر و کان هر دو می دانند که حمایت لازم است تا به دیدگاه های معماری آنها فضایی برای رشد بدهند. کان یک زیرمجموعه هفتگی با نکاتی در مورد چگونگی ساختن خانه های خود توسط ساکنان جوان شهری منتشر می کند. من معمولاً می گویم، یک ساختمان موجود را پیدا کنید که بتوانید آن را تعمیر کنید و خودتان بسازید. این مقرون به صرفه ترین راه برای ساخت پایدار و مسئولانه امروز با مجوزهای ساختمانی و نرخ وام مسکن همان چیزی است که وجود دارد،" کان پیشنهاد کرد.

استونر همچنین به مشکلات سیاست ها و همچنین پیشرفت ها اشاره کرد: «در حالی که مدت هاست به دانشجویان طراحی آموزش می دهم که از فرصت ها برای اقدامات خرابکارانه استقبال کنند، زمان بندی برای انطباق در دولت محلی کوتاه شده است. به عنوان مثال، ما در ده سال گذشته جهش بزرگی در مورد ADU داشته ایم. آنچه ده سال پیش بدعت بود - بدون پارکینگ برای یک واحد! - اکنون کاملاً پشتیبانی می شود. سیاست از «بدون مجوز دزدکی وارد کردن» به بخشی از صنعت اصلی تبدیل شد. و این همه به این دلیل است که چه کسی روایت را شکل می دهد.»

صداهای دیگر این ایده هایی را که کان و استونر برای دهه ها طرفدارشان بوده اند، می پذیرند. فراتر از موضوع استونر از پس از میلاد، مارسلو لوپز– دیناردی یک شماره 2022 را ویرایش کرد ARQ در مورد این موضوع، با مشارکت نام های آشنا مانند ویرجینیا هانوسیک، معماری عمران، و لاکول، در میان دیگران؛ AN آملین نگ، مشارکت کننده، نمایشگاه هایی مانند DEPOT® برای کشف نجات و تبادل مواد؛ و طیفی از صداها در آن شرکت کرده اند جریان\'s After Comfort: A User\'s Guide سری.

علاوه بر این، سازمان هایی مانند گروه کاری طرح جدید لابی معماری از بهبود محیط کار حمایت می کنند و در عین حال این اتهام را برای درخواست نسخه ضروری تر «پایداری» که با حق امتناع حرفه ای شروع می شود، هدایت می کنند. جک راسک، مدیر استراتژی آب و هوا در EHDD، امتناع را ابزاری کلیدی برای معمارانی می داند که به دنبال تمرین پایدارتر هستند: «انتقال کار به این دلیل که از مأموریت و چشم انداز یک شرکت پشتیبانی نمی کند، یک ایده رادیکال نیست. هر شرکت معماری نسخه خود را از تجزیه و تحلیل رفتن/بدون رفتن برای کارهای جدید دارد. شرکت ها به طور فزاینده ای ارزش شهرت دنبال کردن پروژه هایی را که در آن اقدام اقلیمی در اولویت است و پروژه هایی را که آب و هوا در آن ها اولویت دارد، تشخیص می دهند. دراقدام می تواند خطر شهرت داشته باشد.» به طور یکسان در عمل و دانشگاه، بحث در مورد مسئولیت زیست محیطی بدون صحبت در مورد رد فرض رشد بی پایان دشوار است. راسک توضیح داد: «ما ساختمان ها را به خاطر خودشان طراحی و ساخت نمی کنیم، بلکه برای رفع نیازهای انسانی و اجتماعی. یک ساختمان جدید ممکن است پاسخی برای این باشد، اما لزوما اینطور نیست.»

در حالی که پایداری به درستی یک موضوع داغ باقی مانده است، استونر از طراحان، دانشگاهیان و مربیان معاصر دعوت می کند تا در قلب این کلمه تحقیق کنند. «پایداری در ابتدا به معنای اخلاقیات استفاده از منابع به کار می رفت تا به نسل های آینده اجازه دهد از همان امتیازاتی که ما اکنون از آن برخورداریم بهره مند شوند. و برای من، این به اندازه کافی عمیق نبود. اگر ما فقط نگران این باشیم که مردم هنوز 80 سال دیگر بتوانند تهویه مطبوع داشته باشند، احساس می کنم این پیام اشتباهی است. برای من، این در مورد امتناع از بیش از حدی است که انتظارش را داشتیم.»