دیوید گراندورج عکاس و مدرس ارشد معماری در لندن Met است. هزینه او برای این ستون برای حمایت از انتشار صداهای جدید و متنوع در AJ اهدا شده است
آه ما در چه دنیایی زندگی می کنیم
دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم، یا روشی که در آن زندگی می کنیم، برای عملکرد به مقادیر زیادی انرژی نیاز دارد. همچنین مقادیر قابل توجهی زباله تولید می کند. ما هنوز ممکن است به آینده ای برسیم که در آن انرژی مورد استفاده ما از طریق ابزارهای هوشمندتر تامین شود، اما ضایعات حاصل از تلاش های انسانی، به احتمال زیاد، همچنان انباشته خواهند شد.
نه چندان دور معادن زیرزمینی (که مستند هم بود) وجود دارد که از طریق حفاری و انفجارهای کنترل شده به دقت، شیل از آنها استخراج می شود. هفتاد درصد از مواد زیر زمین به سطح آورده می شود، بقیه آن به عنوان پایه های رسوبی عظیم باقی می ماند تا توده باقی مانده از مواد را در بالا نگه دارد.
در آغاز فصل چهارم کتاب اصلی مایکل برانگارت و ویلیام مک دونا گهواره تا گهواره آنها بیان می کنند که: “طبیعت بر اساس سیستمی از مواد مغذی و متابولیسم عمل می کند که در آن چیزی به نام زباله وجود ندارد.”
عناصر آبی/سیاهی که در وسط تصویر قابل مشاهده هستند، لایه‌های جداکننده‌ای هستند که به آب باران اجازه می‌دهند به داخل خندقی که این جزیره زباله‌های سمی را احاطه کرده است، تخلیه شود. از آنجا آب به سمت حوضچه های سکونتگاهی در لبه غربی سایت می رود. این حوضچه ها از ورود سموم داخل آب به خاک جنگل ها و زمین های کشاورزی اطراف و سپس خیساندن آن ها جلوگیری می کند. آنها قبلاً این کار را قبل از ساخته شدن حوضچه ها انجام داده بودند – پروژه ای که عمدتاً توسط اتحادیه اروپا تأمین می شود.
سال‌هاست که صحبت از دایره‌ای در ساخت و ساز شده است، اما شواهد کمی مبنی بر اجرای آن در بریتانیا به شیوه‌ای معنی‌دار وجود دارد، شاید به این دلیل که انجام این کار بسیار دشوار است.
دودکش در مرکز قاب به عنوان یک نقطه مقابل ساده برای ماهیت تاکیدی افقی ترکیب عمل می کند. از آن اگزوزهای تولید شده توسط کارخانه خارج می شود، جایی که نفت از شیل سنگ آهک از طریق فرآیند پر انرژی پیرولیز جدا می شود.
تامین نفت از شیل یکی از پر انرژی ترین راه ها برای انجام این کار است که به جمعیت استونی بالاترین سرانه انتشار کربن را در بین کشورهای اروپایی می دهد.