خارجی ها همه جا
شصتمین نمایشگاه بین المللی هنر (دوسالانه ونیز)
20 آوریل – 24 نوامبر
به عنوان یک مورخ معماری که از یک هفته طوفانی در ونیز بازگشته است، واکنش من به دوسالانه هنر کنونی را می توان به عنوان بخش های مساوی خستگی و شادی خلاصه کرد. به نظر می‌رسد دوسالانه هر سال بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شود و ظرفیت کامل‌کنندگان وسواسی مانند من را برای دیدن همه چیز تحت فشار قرار می‌دهد. این تجربه اساساً رسانه‌ای می‌شود: جمعیت از مکانی به مکان دیگر هجوم می‌آورند، به سختی مکث می‌کنند اما برای گرفتن چند عکس از گوشی‌های هوشمند. و با وجود این همه هزینه و آزار، به بازدیدکننده پیگیر پاداش داده می شود.
نمایشگاه مرکزی امسال تحت عنوان مدیر هنری موزه هنر سائوپائولو (MASP) آدریانو پدروسا خارجی ها همه جا برای پدروسا، جشن تعدد عنوان به این معناست که تا چه حد همه ما بیگانه هستیم. در چارچوب سیاست معاصر اروپایی-آمریکایی، این بیانیه (برگرفته از مجموعه ای از مجسمه های نئونی توسط کلر فونتین مستقر در پالرمو) به عنوان سرزنش پوپولیسم جناح راست جورجیا ملونی، ژایر بولسونارو، و دونالد ترامپ است. با تکیه بر کلمه ایتالیایی برای ریشه های ریشه شناسی خارجی در عجیب (Stranieri، Stranaپدروسا برای تجلیل از تعداد زیادی از هنرمندان بومی، دگرباشان و فولکلور – که بسیاری از آنها اکنون درگذشته‌اند – که قبلاً آثارشان در بینال نمایش داده نشده بود، انتخاب کرده است.
با تمام صداقتش، سرپرستی پدروسا به طور قابل درک تحت الشعاع بحران های دوگانه اکولوژی و جنگ قرار دارد. ریاکاری جت‌ست‌ترها که از طریق مقادیر طاقت‌فرسا هنر در شهری که به شدت توسط تغییرات آب‌وهوایی تهدید می‌شود، عکس‌برداری می‌کنند تا حدی پیش پا افتاده است. البته من خودم مقصر این هستم: یک کپی از سالواتوره ستیس اگر ونیز بمیرد در کوله پشتی من برچسب گذاری شده است. جنگ جاری در غزه نقطه عطف قوی تری ایجاد کرد و منجر به بسته ماندن غرفه اسرائیل بنا به درخواست متصدیان آن شد. بسیاری از معترضان خشم خود را بر غرفه آلمان متمرکز کردند، که نه تنها حمایت ثابت دولت آلمان از اسرائیل، بلکه همچنین الزامات خاصی را که بر هنرمندان تحمیل شده است، منعکس می کند، مانند تعهد سنای برلین برای دریافت کنندگان بودجه هنر برای پذیرش تعریف IHRA از یهودستیزی.
مضامین کلی استعمارزدایی و ارزش گذاری نمایندگی بومی در غرفه های ملی در ژیاردینی غالب بود. کیت و خویشاوند، شجره نامه عاشقانه آرچی مور که 65000 سال از تبار کامیلاروی، بیگامبول و اروپایی او را ردیابی می کند بر روی دیوارهای داخلی غرفه استرالیا با میز عظیمی مواجه شد که حاوی اسناد مرگ صدها نفر از مردم بومی در بازداشت دولتی بود. گرانش مفهومی اثر با ظرافت اجرای آن به عنوان طراحی و مجسمه سازی مطابقت داشت. در برابر انبوهی از کاغذهایی که بی‌تفاوتی بوروکراتیک و خشونت آشکار را ضبط می‌کردند، نشانه‌های گچی ظریف شجره‌نامه را که مور بیش از دو ماه درجا کشید، انسانیت خود هنرمند را دوباره تأیید کرد.
قدرت هنر به‌عنوان شکلی از مستندسازی (و مستندسازی به‌عنوان شکلی از هنر) برای اعلام وجود و منزلت جوامعی که قبلاً به حاشیه رانده شده‌اند نیز مورد تأیید قرار گرفت. طلوع خورشید غرق شده، عکس های Inuuteq Storch از Kalaallit Nunaat (گرینلند) در غرفه دانمارکی که به طور موقت مجدداً اختصاص داده شده است. در برابر فتیش‌سازی تکنیک و تجهیزات عکاسی مدرنیستی، استورچ بیشتر از دوربین‌هایی استفاده می‌کند که خانواده و دوستان نزدیک به او هدیه داده‌اند، و بدین ترتیب رسانه‌ای را شخصی می‌کند که اغلب به دلیل تمایلش به عینیت‌سازی مورد انتقاد قرار می‌گیرد.
موضوع انتخابی پدروسا و رویدادهای جاری در آثار آنا ژرمولایوا در پاویون اتریش با هم تداخل دارند. اینها یا از تجربیات خود او به عنوان یک پناهنده گرفته شده است، یا نقش هنر را در قیام های اخیر جویا می شود. تحقیق در مورد وضعیت خواب ویدئویی که بازگشت جرمولائوا را به نیمکتی که در اولین هفته خود در وین پس از ترک اتحاد جماهیر شوروی در سال 1989 روی آن خوابیده بود را مستند می‌کند، نمونه اولی بود. تمرین برای دریاچه سوان (با همکاری اوکسانا سرهیوا، طراح رقص اوکراینی ساخته شده است)، یک اثر اجرایی با حضور یک رقصنده زنده باله که به دومی اشاره دارد. عنوان این اثر برگرفته از عادت تلویزیون شوروی به نمایش باله چایکوفسکی در دوران تحولات سیاسی است.
پاویون آلمان یک اثر معماری آشکارتر را در ارسان موندتاگ به نمایش گذاشت بنای یادبود یک فرد ناشناس اساساً یک خانه 3 طبقه که در داخل غرفه ساخته شده بود، نصب موندتاگ به عنوان یک کاخ خاطره خالی از سکنه و پوشیده از گرد و غبار عمل می کرد که زندگی پدربزرگ هنرمند، یک کارگر مهمان ترک را که بر اثر کار در یک کارخانه آزبست آلمان درگذشت، ردیابی می کرد. در بیرون، موندتاگ ورودی اصلی غرفه را با تپه ای از خاک ترکیه در یک حرکت موثر در زیر سوال بردن انجمن های ملی ساده انگارانه غرفه های جیاردینی مسدود کرد.
اگر حرکات موندتاگ قوی و بی رحمانه باشد، نصب کاپوانی کیوانگا در نزدیکی غرفه کانادا پیچیده و پیچیده است. ریزه کاری از میلیون ها مهره معلق ساخته شده است و به عدم تعادل استثمارگرانه که تجارت استعماری را دامن می زد، نظر می دهد. تعامل دقیق مهره ها با جزئیات معماری غرفه، ادای احترام زیبایی به غرفه طراحی شده توسط BBPR است، غرفه ای که سنت نقاشی ونیز در تکمیل معماری هنری را ارج می نهد.
در حالی که توجه به طور طبیعی بر Giardini و Arsenale عظیم متمرکز می شود (که بهترین نمایش ها شامل غرفه های آرژانتین، بنین و ایتالیا بود)، بزرگترین لذت بینال برای گردشگران معماری ناشی از بازدید از فضاهای غیرقابل مشاهده در اطراف ونیز است. غرفه سریر مقدس این را به حد افراطی رساند: آثار هنری انتخابی آن در زندان زنان در Giudecca نصب شد (رزرو پیشرفته لازم است.) تغییر جغرافیا در دنیای هنر و جلوه های معماری آن نیز امسال در ونیز به شدت قابل مشاهده بود: غرفه نیجریه. در کانال قرن 16 Palazzo با الگوی موزه پیشنهادی Sir David Adjaye هنر غرب آفریقا در شهر بنین آغاز شد. در داخل، یینکا شونیباره بنای یادبود استرداد ذهن و روح ویژگی‌های کپی‌های سفالی برنزهای بنین بر پراکندگی آثار هنری نیجریه در استعمار منعکس می‌شود.
ویژگی برجسته معماری دوسالانه امسال توسط یکی از رویدادهای همزمان آن ارائه شد: نصب خیره کننده تادائو آندو از نقاشی های Zeng Fanzhi در Scuola Nuova della Misericordia متعلق به قرن شانزدهم Jacopo Sansovino. سازماندهی شده توسط LACMA، نزدیک و دور / حالا و آن زمان جلوه های رقص نور و تاریکی همراه با مناظر قاب شده برای ایجاد هاله ای معنوی در دو سالن بزرگ (یکی بالای دیگری) این انجمن خیریه سابق. برزخی، نمایشگاه Pierre Huyghe در Punta della Dogana (فضای دیگر طراحی شده توسط آندو) به طرز ماهرانه ای مرزهای انسان و غیرانسان را جویا شد. متأسفانه (برای معماران)، تقریباً تاریکی مطلق مورد نیاز برای آثار هویگه، تبدیل ماهرانه آندو از یک سالن گمرک قرن هفدهمی را به شعبه ای از Fondation Pinault مسدود کرد.
یک پیشنهاد نهایی برای خوانندگان روزنامه معمار بازدید از ونیز در تابستان امسال: نمایشگاه نقاشی‌های یو یونگکوک مدرنیست انتزاعی کره‌ای در Fondazione Querini Stampalia لذت‌بخش است. همراه با پرسه زدن در اطراف طبقه همکف و باغ کارلو اسکارپا، قبل از بازگشت به میان انبوه خبره‌های هنر، لحظات شادی را برای فرار به ارمغان می‌آورد.
پیتر سیلی مورخ معماری و استادیار دانشگاه تورنتو است.