معماران اعتراض می کنند، اما آیا کسی گوش می دهد؟

Immy Kaur تنها چند روز پس از پیوستن به معماران برای تظاهرات در خارج از وزارت سطح‌سازی، مسکن و جوامع (DLUHC) چنین می‌گوید: «واقعاً صریح بگویم، من فکر نمی‌کنم این دولت در مورد اعتراضات آب و هوایی به لعنتی بپردازد».

یکی از بنیانگذاران و مدیر استودیوی زیرساخت های اجتماعی سیویک اسکوئر مستقر در بیرمنگام می افزاید: «از این دوره برای جرم انگاری مردم و ایجاد محدودیت های زشت بر آزادی و حقوق ما استفاده می شود.

تحلیل تیره و تار Kaur در پی آخرین تظاهرات Extinction Rebellion (XR) است، که علیرغم سرکوب 16 ماهه دولت بر دموهای «اخلالگر»، از جمله اصلاحیه اخیر لایحه نظم عمومی در ژانویه، که پلیس را افزایش می دهد، ادامه یافت. اختیارات دستگیری

چنین حرکاتی بذر ترس را در میان فعالان مرددتر کاشته است. بنابراین XR نمی‌توانست زمان‌بندی بهتری را برای اولین اعتراض در مقیاس بزرگ خود که بین 21 تا 24 آوریل در وست‌مینستر برگزار شد، انتخاب کند.

در سراسر آخر هفته، The Big One با شرکت بی‌سابقه‌ای از 50،000 تا 60،000 نفر از 200 گروه، بزرگترین اعتراض زیست‌محیطی را تشکیل داد که بریتانیا از زمان اعتصاب آب‌وهوایی در سال 2019 شاهد آن بوده است.

خبرنگاران AJ در محل حادثه با نمایندگانی از Architects Climate Action Network (ACAN)، Architects Declare (AD)، LETI و Civic Square که در کنار گروه هایی مانند مدرسه معماری Anthropocene، Refurbish Don’t Demolish، شبکه مسکن رادیکال در آنجا حضور داشتند صحبت کردند. و بریتانیا را عایق بندی کنید.

اما همان معمارانی که از حضور وحشیانه موفقیت آمیز دمو و فضای «بالابخش، فراگیر» (و بدون دستگیری) آن لذت برده بودند، از نتیجه آن ناامید شده اند.

کت اسکات، مدیر طراحی پایدار و احیاکننده معماران dRMM، می‌گوید: «متاسفانه به نظر نمی‌رسید که در رسانه‌ها به خوبی پوشش داده شود، که اهمیت اعتراض مخرب را به عنوان راهی برای ورود به اخبار نشان می‌دهد. ‘

اعتراضات اولیه XR در سال 2019 زمانی که پلیس بیش از 1000 معترض از جمله معماران را دستگیر کرد، به تیتر خبرهای ملی تبدیل شد. همانطور که اسکات می گوید، آنها به روزنامه ها “درام و اختلال” دادند تا روی آنها تمرکز کنند.

فقدان پوشش امسال معمار وابسته به ACAN، AD و LETI را غمگین کرد، که توضیح می‌دهد: “اعتراضات برای پاسخگویی به دولت‌ها واقعا حیاتی هستند.”

Big One نیز متفاوت بود. اسکات نشان می‌دهد که چگونه تظاهرات «هدف‌گیری» شده‌اند، با اعتراض‌های خاص به رهبری بخش‌هایی که به ساختمان‌های دولتی مربوطه، از جمله یک گروه فشار مقاوم‌سازی سنگین معمار در خارج از ساختمان DLUHC در خیابان مارشام، معطوف شده‌اند.

منبع: آنا هایفیلد

او توضیح می‌دهد: «دولت گاهی اوقات احساس می‌کند در این صنعت اتفاق نظر وجود ندارد. زمانی که ما اجماع داشته باشیم و در مورد برخی مسائل گالوانیزه کنیم، در آن زمان است که بیشترین حرف را داریم.

اما اسکات به طنز اعتراض اشاره می کند: شکست آن در برانگیختن هر گونه پاسخ آشکار از DLUHC.

معماران معترض در روز جمعه (21 آوریل) در یک سخنرانی هیجان انگیز توسط معمار کهنه کار محیط زیست و خانه صفر کربن، جان کریستوفرز، خواسته های خود را به دپارتمان اعلام کردند.

“خانه های قدیمی ما سیندرلا فراموش شده ای هستند که مقادیر زیادی گرما خونریزی می کند” – جان کریستوفرز

کریستوفرز با نقل قول از آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد، شروع کرد: «ما در بزرگراهی به سوی جهنم آب و هوایی هستیم و پایمان هنوز روی شتاب‌دهنده است.»

او به جمعیت گفت: “خانه های قدیمی ما سیندرلای فراموش شده ای هستند که مقادیر زیادی گرما خونریزی می کند.” و او از دولت خواست که پول بیشتری را به برنامه مقاوم سازی «به طرز تاسف باری» خود که بودجه کمتری دارد تزریق کند، و هدف «ناکافی» 15 درصدی صرفه جویی انرژی خود را به 80 درصد «قابل دستیابی» افزایش داد.

اما سکوت دفاتر به ظاهر خالی DLUHC پس از سخنرانی (که به گفته خودی ها زمان بندی ضعیفی داشت، زیرا وزرا به ندرت در روز جمعه در دفاتر حضور می یابند).

DLUHC که توسط AJ برای اظهار نظر در مورد اعتراض مراجعه کرد، درخواست را به وزارت امنیت انرژی و خالص صفر (DESNZ) موکول کرد. این بخش اصرار دارد که «بازده انرژی ساختمان‌ها را در سراسر کشور بهبود می‌بخشد» و اعتبار ارتقای 2.4 میلیون خانه را از طریق طرح تعهد شرکت انرژی خود دریافت می‌کند.

این دپارتمان می‌گوید نسبت خانه‌های انگلیسی با رتبه کارایی انرژی C و بالاتر (حداقل رتبه‌بندی مورد انتظار تمام املاک اجاره‌ای خصوصی تا سال 2025 مورد نیاز خواهند بود) در سال 2022 به 46 درصد رسید، از 16 درصد در سال 2011.

و یکی از سخنگویان DESNZ اضافه کرد: “ما همچنان از طریق طرح عایق بندی بزرگ بریتانیا که قرار است حدود 300000 خانه از کم مصرف ترین خانه های کشور را ارتقا دهد، ادامه می دهیم. 6.6 میلیارد پوندی که برای سرمایه گذاری در این مجلس متعهد شده ایم. و 6 میلیارد پوند بیشتر سرمایه گذاری خواهیم کرد [from 2025] تا سال 2028 خانه ها و ساختمان ها را کربن زدایی کند.

با این حال، DESNZ در مورد اینکه آیا و چه زمانی می‌توانیم انتظار یک استراتژی مقاوم‌سازی ملی یا طرح کلی برای تنظیم کربن تجسم‌یافته را داشته باشیم، اظهار نظر نمی‌کند.

که معماران را ناامید کرده است که آیا اعتراض توده ای هنوز بهترین راه حل برای تأثیرگذاری سریع و گسترده بر روی تغییرات آب و هوایی است یا خیر. و اگر نه، به جای آن چه باید بکنند؟

منبع:Gino Spocchia

سیان بری، عضو مجمع حزب سبز لندن، که همچنین در The Big One سخنرانی کرد، ادعا می‌کند که اقدامات داخلی که توسط معماران هدایت می‌شود، از قبل شروع به چکش‌کاری این پیام به سیاست‌گذارانی مانند شهر لندن، مجمع لندن و بسیاری از شوراهای محلی کرده‌اند. اما او هشدار می دهد که پیام “هنوز به سطح DLUHC کاملاً نرسیده است”.

او معتقد است که معماران با انجام بلندپروازانه‌ترین پروژه‌های کم کربن که می‌توانند، پس از آن، «مستندسازی و ارزیابی‌شان و فریاد زدنشان» به DLUHC می‌رسند.

بری می‌گوید: «شما کسانی هستید که همه اعداد را در اختیار دارید.

“من در آن راهپیمایی شرکت نکردم زیرا جلسه تاثیرگذارتری برای شرکت داشتم … که تامین کنندگان را متقاعد کردم که حجم زیادی از آشپزخانه ها را دور نریزند” – دانکن بیکر-براون

در همین حال، RIBA اصرار دارد که به لابی کردن دولت برای “دوبرابر کردن” تلاش های آب و هوایی خود ادامه می دهد. رئیس آن، سیمون آلفورد، به AJ گفت که این سازمان خواستار اجرای یک استراتژی ملی مقاوم سازی است که با انگیزه «تامین مالی بلندمدت و تغییرات در سیستم مالیاتی» و همچنین مقررات کربن تجسم یافته است، که به گفته او، «مثبت است. منطقه ای که دولت در حال بررسی است.

در جای دیگر، دانکن بیکر-براون، مشاور RIBA و بنیانگذار تمرین معماری زیست محیطی BakerBrown، می گوید که مفهوم کنشگری نباید به لابی گری یا اعتراض محدود شود. او می‌گوید: «ایده من از فعال بودن این است که مسیر این صنعت بسیار ضایع‌کننده کربن را تغییر دهم. من در آن راهپیمایی شرکت نکردم زیرا فکر می‌کردم جلسه تاثیرگذاری‌تری برای شرکت در آن دارم… که گروهی از تامین‌کنندگان را متقاعد کنم که حجم زیادی از آشپزخانه‌ها را دور نریزند. بیکر-براون معماران دیگر را تشویق می‌کند تا جایی را که می‌توانند «بزرگ‌ترین تأثیر» را داشته باشند، انتخاب کنند و تصمیم بگیرند «روز به روز، ساعت به ساعت، دقیقه به دقیقه».

و بیل دانستر، بنیانگذار ZEDfactory و کمپین کهنه کار آب و هوا، به AJ می گوید که او «کمی از اعتراض» برای تمرکز بر تقویت «جایگزین های کاربردی، عملی و به راحتی قابل پذیرش برای وضعیت موجود» استودیوی خود «کمی منصرف شده است».

اما او می‌گوید که شیوه‌های فردی نمی‌توانند به تنهایی پیش بروند و «باید یک نقشه راه به سوی آینده‌ای با کربن کم وجود داشته باشد که برای همه کارآمد باشد» – یک «جایگزین رادیکال» که به گفته او، ممکن است سال‌ها طول بکشد تا به دلیل آن وظیفه اصلی اطلاعات و اشتراک استراتژی در سراسر اقتصاد بخش است.

با این حال، کائور می ترسد که زمان در حال اتمام باشد. او می‌گوید: «ما اکنون در میدان نبرد برای آینده هستیم. همه چیز از جمله سینک آشپزخانه باید در این مورد پرتاب شود.

در نتیجه، او معتقد است که اعتراض همچنان حیاتی است، و معماران «کاملاً باید از نظر سیاسی فعال و با صدای بلند شوند» تا سرمایه‌گذاری عظیم اجتماعی مورد نیاز برای «حتی کاهش جزئی یا تطبیق با آنچه در راه است» را هدایت کنند.

اما او همچنین از شیوه‌های «همدستی» می‌خواهد که استفاده از سیستم موجود را به‌عنوان بهانه متوقف کنند و «تحریر برای سازگاری رادیکال مقاوم‌سازی، ساخت مدل‌های کسب‌وکار جدید و یافتن راه‌های جدید برای نوآوری و کاردستی» را آغاز کنند.

کاور هشدار می‌دهد: «اکنون زمان آن نیست که فقط امیدوار باشیم که شخص دیگری بیاید، زیرا هیچ کس دیگری نمی‌آید، این به نسل‌های ما بستگی دارد که تا زمانی که می‌توانیم، رادیکال‌ترین و جسورانه‌ترین اقدام را انجام دهیم.»