من 24000 پوند بدهی دانشجویی داشتم و فقط مشکلات روانی برای اثبات آن وجود داشت.

در سال 2013، من از دبیرستان با شکوه بیرون آمدم. دوم در سال تحصیلی ام، با چند بورسیه تحصیلی، مقصدم برای یک مدرسه معماری معتبر بود. تا سال 2015، من در بستری و خارج از بیمارستان بودم و به طور کامل قادر به ادامه تحصیل نبودم. احساس کردم دانشگاهم نمی خواهد بداند. برای امضای برگه های ترک تحصیلم، مجبور شدم از کنار شبکه های خودکشی دانشگاه رد شوم – تلاشی بیهوده برای کاهش بحران سلامت روان دانشجویان آنها.

من خودم را به یک زندگی پرشور بین مشاغل با حداقل دستمزد که آنچه از سلامتی و مزایای دولتی من باقی مانده بود را از بین برد و از لحظه‌ای که یک بوروکرات دوردست حکم کرد که من قادر به خرید یک قرص نان و در نتیجه برای کار هستم متوقف شد.

چند دانشجوی دیگر که در حال مبارزه هستند، چنین چشم اندازی از آینده ای امیدوارانه ندارند؟

نتایج همچنین نشان می دهد که درصد بیشتری از دانشجویان BAME مجبور به کار هستند.

بنابراین، ما بازماندگان قسمت 1 باید برای تلاش های خود چه چیزی را نشان دهیم؟ به طور متوسط، 74580 پوند بدهی دانشجویی تا پایان سه سال ما، با این فرض که در اولین تلاش خود همه چیز را پاس می کنیم.

داستان من ممکن است یک مورد افراطی به نظر برسد، اما من به هیچ وجه فردی پرت نیستم. نظرسنجی امسال دانشجویان AJ نشان داد که 45 درصد از پاسخ‌دهندگان بریتانیایی تحت درمان بوده یا قبلاً برای مسائل مربوط به سلامت روان مرتبط با تحصیلات خود به دنبال کمک بوده‌اند و 22 درصد دیگر گفته‌اند که ممکن است در آینده به کمک نیاز داشته باشند. پس جای تعجب نیست که 17 درصد از کسانی که قصد دارند در ابتدای تحصیل خود به یک معمار واجد شرایط تبدیل شوند، دیگر در پایان آن مطمئن نیستند. این تعداد در میان دانشجویان دختر حتی بیشتر است (23 درصد) و احتمالاً برای گروه هایی که به دلیل امتیازات مستند صنعت ما از مردان سفیدپوست عقب مانده اند، بیشتر است. این اعداد همچنین نمی توانند برای کسانی که این صنعت را به طور کامل رها کرده اند حساب کنند.

در ابتدا به خودم گفته بودم که می‌توانم یک دوره درمانی سریع داشته باشم و به سوزاندن شمع در هر دو انتها بازگردم، اما به زودی مشخص شد که آنچه برای زنده ماندن نیاز داشتم اساساً با فرهنگ فرسودگی معماری ناسازگار است. من 24000 پوند بدهی دانشجویی داشتم و چیزی جز بیماری برای نشان دادن آن نداشتم.

به گزارش RIBA، حقوق فارغ التحصیلان علیرغم هزینه های سنگین زندگی در حال رکود است. همه این‌ها باعث می‌شود که آموزش معماری کمتر شبیه یک سرمایه‌گذاری باشد و بیشتر شبیه یک پروژه هیجان‌انگیز، یا بدتر از آن، یک مسئولیت باشد.

بازگشت من با گزینه نیمه وقت مدرسه ام و زندگی تقریباً بدون اجاره با پدر و مادرم امکان پذیر شد. خوش شانسی به من این امکان را داده است تا با پتانسیل تحصیلی خود زندگی کنم، بدون شک امتیاز سفیدپوستان و تربیت در طبقه متوسط ​​به من کمک کرده است.

ربکا هرفورد دانشجوی بخش اول در دانشگاه لیدز بکت است



منبع

این نظرسنجی همچنین نشان می‌دهد که 43 درصد از دانش‌آموزان تمام وقت، 15 ساعت یا بیشتر در هفته کار می‌کنند تا سبک زندگی پرهیجان خود را در جلسات مدل‌سازی آخر شب و خرابی‌های گروهی در اطراف چاپگر در روز بحرانی تأمین کنند. هزینه های مربوط به دوره به طور متوسط ​​سالانه 2198 پوند است.

من به اندازه کافی خوش شانس بودم که والدینم مبلغ ناچیز وام نگهداری من را تکمیل می کردند و هنوز مجبور بودم کار کنم. چند نفر از نظر مالی به طور کلی از تحصیل معماری محروم هستند؟

خبر خوب این است که داستان من به نظر پایان خوشی دارد: من به دانشکده معماری بازگشته ام و در این مدرسه جدید، در حال فارغ التحصیلی با امتیاز 2:1 در تابستان 2023 هستم. باز هم بهتر است، پشتیبانی از استاد و مربی متخصص من به این معنی است که به ضرر سلامتی من نبوده است.

وقتی برای اولین بار شریکم را ملاقات کردم، آنها تصور کردند که ما به زودی با حقوق معمارم زندگی بالایی خواهیم داشت و در نهایت می توانند برخی از شیفت های اضافه کاری خود را کنار بگذارند. افسوس، آنها و بسیاری از افراد غیرمعمار دیگر در زندگی من از این که می آموزند من چیزی بیشتر از یک کارمند تمام وقت در بخش حداقل دستمزد دریافت نخواهم کرد شگفت زده می شوند و هنوز قبل از اینکه بتوانم پنج سال دیگر آموزش در پیش دارم. اسم خودم را معمار بگذارم