رافائل وینولی، معمار واکی تاکی، در سن ۷۸ سالگی درگذشت

این شروع یک دوستی بود که نه تنها بر اساس معماری برجسته او، بلکه بر اساس لذت شرکتش بود. رافائل پرانرژی، ظریف، پرشور، خوش بیان و شوخ بود. او همچنین وجدان اخلاقی در مورد مفاهیم گسترده‌تر معماری داشت.

کار او، معماران رافائل وینولی، مسئول صدها ساختمان در سراسر جهان بود، که بسیاری از آنها سرفصل‌ها را به خود اختصاص دادند، از جمله آسمان‌خراش لاغر او در خیابان پارک 432 در شهر نیویورک، که برای مدت کوتاهی بلندترین ساختمان مسکونی جهان در زمان تکمیل آن در سال 2018 بود. 2015.

این معمار همچنین شاهد هزینه‌های مارپیچ در پروژه تئاتر Curve خود در لستر (2008) بود که بودجه آن بیش از دو برابر به 61 میلیون پوند رسید و دو سال عقب‌تر از برنامه افتتاح شد.

منبع: استیو کادمن

خیلی متاسفم که شنیدم رافائل وینولی درگذشته است. در اینجا او در واکی تاکی وحشتناک است، اما او همچنین معمار خیابان عالی 432 پارک و مردی لذت بخش و جذاب بود. نوازنده فوق العاده، عینک های متعدد، شیک و سخاوتمند. دلم براش تنگ میشه pic.twitter.com/qVcNaQ9Yvm

به یاد می‌آورم که هر دوی ما اعضای هیئت داوران پروژه‌ای در حومه سن پترزبورگ بودیم، زمانی که به نظرمان رسید که یک حرکت اجتناب‌ناپذیر برای انتخاب یک برج بلند وجود دارد که بر خط افق شهر تاریخی تأثیر بگذارد. ما هر دو یک صدا بودیم و با هم از هیئت منصفه استعفا دادیم.

این استودیو همچنین آکادمی فوتبال منچستر سیتی را در کنار استادیوم اتیاد، دانشگاه آکسفورد، محله رصدخانه و موسسه ریاضی رادکلیف و مرکز نوآوری مهندسی گرافن در دانشگاه منچستر برنامه ریزی کرد.

چند دهه پیش، در سفری به ژاپن، از انجمن بین المللی توکیو بازدید کردم. آنقدر از فضای سر به فلک کشیده و پر نور و ساختار فیلیگرانی آن متحیر شدم که معمار رافائل وینولی را ردیابی کردم و نامه تبریکی به او نوشتم.

با این حال، از نظر اهمیت لندن، طرح اصلی او برای توسعه مجدد نیروگاه Battersea و اطراف آن تأثیر بیشتری خواهد داشت. او بزرگترین مجوز برنامه ریزی مختلط برای هر توسعه در پایتخت را به دست آورد، به ارزش 5.5 میلیارد پوند در سال 2010، که منتقدان و مخالفان را به طور یکسان گیج کرد.

اصول قوی و انعطاف پذیر Battersea تحت مالکیت های مختلف آزمون زمان را پس داده است.

در مصاحبه ای در سال 2014 با سوابق معماریمعمار سرشناس گفت: نام من روی آن است اما ساختمان من نیست.

“چیزی که بعدا می آید نوعی شناخت این روند کوچک شدن است… چگونه می توانیم خود را برای آمادگی برای 30 سال آینده دوباره ابزار کنیم؟”

او گفت: «محلی که امروز این رشته در آن قرار دارد، کاهش دامنه رشته، بحران ما در آموزش، حرام خواری نقد معماری، و مهمتر از همه، عدم تعادل مطلق بین عرضه و تقاضا است. این موضوع از نظر ساختاری

انجمن بین المللی توکیو، طراحی شده توسط معماران رافائل وینولی در سال 1996