راه‌حل نهایی مسکن برای توده‌ها این است که یک کارکرد دولتی مانند خیابان‌ها، بزرگراه‌ها، فاضلاب، آب، مترو، ادارات پست، اوزارک‌ها و غیره باشد. انگیزه سود.”
– هرمان جسور
شهر نیویورک دارای 7197 ساختمان تعاونی است که در مجموع شامل 364720 خانه است. معمار هرمان جسور در طول 60 سال فعالیت خود، 40245 واحد از این واحدهای دارای سهام محدود را طراحی کرد که 11 درصد از کل عرضه مسکن تعاونی شهر را تشکیل می‌داد. اوون هاترلی منتقد، در نمایه‌ای که اخیراً به تجلیل از جسور می‌پردازد، او را به‌عنوان «مهم‌ترین معمار رادیکالی که هرگز نامش نشنیده‌اید» توصیف کرد.
آثار هرمان جسور شامل خانه‌های شولم آلیکم (1926) برونکس و خانه‌های اتحادیه کارگری (1926-1929) است. خانه های ادغام شده (1930)، خانه های هیلمن (1951)، خانه های رودخانه ایست (1956) و خانه های پارک سیوارد (1961) در قسمت پایین شرقی. پن ساوت در چلسی (1963); خانه های Warbasse ترکیب شده (1965) در جزیره کونی. و روستای روچدیل در کوئینز (1966). ساختمان‌های جسور اغلب دست به دست هم با سوسیالیست‌ها و اتحادیه‌های کارگری رادیکال می‌جنگیدند که برای کلان شهر عادلانه‌تر در میان هجوم شدید صنعتی‌سازی و مک کارتیسم مبارزه می‌کردند. و به لطف تلاش‌های او، علی‌رغم تلاش‌های بی‌شمار خصوصی‌سازی، روستای روچدیل به‌عنوان «بزرگترین تعاونی مسکن با اکثریت سیاه‌پوستان در جهان» شناخته می‌شود.
در سال 2023، جسورانه ترین شاهکار هرمان جسور 50 ساله شد: Co-op City. در آنجا، 15732 خانه در 35 برج مرتفع و هفت خانه شهری کم‌مرتبه در زمینی به مساحت 320 جریب در شمال برانکس گسترده شده‌اند. گروه‌های الهام گرفته از Ville Radieuse در اطراف فضای سبز مشترک، مسیرهای دوچرخه‌سواری، خواربارفروشی تعاونی، مرکز خرید، مدارس، و زمین‌های بازی متحد می‌شوند. این ملک در بالای یک شهربازی سابق به نام Freedomland ساخته شد و توسط فرماندار نلسون راکفلر در کنار رابرت موزس حمایت شد. در طرح، برج‌های Co-op City به شکل صلیب هستند: این به هر واحد اجازه می‌دهد تا سرسراهای ورودی، نسیم متقاطع، بالکن، پنجره‌های کناری، و آشپزخانه‌های غذاخوری داشته باشد – ویژگی‌هایی که میلیون‌ها نفر از مردم ساکن در آپارتمان‌های نمناک نیویورک از آن برخوردار بودند. از نظر تاریخی تکذیب شده است.
و در طول سال‌ها، بی‌شمار نیویورکی‌های افسانه‌ای از آپارتمان‌های جسور عبور کرده‌اند: سونیا سوتومایور، قاضی دادگاه عالی ایالات‌متحده، در نوجوانی شهر Co-op را خانه خواند. رهبران افسانه‌ای کارگری WEB Dubois، Emma Goldman، Audley “Queen Mother” Moore، Paul Robeson و Pete Seeger به دلیل نقل مکان به خانه‌های تعاونی ترکیبی در برانکس معروف بودند، محیطی که به نام “قطعه‌های کمسیون” شناخته می‌شود. ”
پن ساوث در چلسی خانه دوران کودکی مارکسیست فقید دیوید گریبر است که با حسرت قبل از مرگش این مکان را “تنها آدرس دائمی” خود توصیف می کرد. گرابر همچنین سیاست رادیکال خود را به مکانی که در آن بزرگ شد و اتحادیه‌های کارگری که در آنجا زندگی می‌کردند نسبت می‌داد. حتی مارک شاگال پس از فرار از حمله نازی ها به پاریس در خانه های تعاونی شولم آلیخم زندگی می کرد. را بابی در رام کام جوآن میکلین سیلور در سال 1988 عبور از دلنسی در Seward Park Houses زندگی می کند. همه این ساختمان ها به یک بافت سینمایی کمک می کنند که به عنوان پس زمینه ای برای داستان مهاجرت و مبارزه طبقاتی در شهر نیویورک عمل می کند. اگر فقط دیوارها می توانستند حرف بزنند!
همانطور که در مقاله عکس زارا فایفر دیده می شود، معماری Co-op City عمودی است، اما سیستم مالکیت آن افقی است. این مدل توسط آبراهام کازان، رئیس اتحادیه اعتباری کارگران لباس ادغام شده (ACW) طراحی شده است که بنیاد مسکن متحد (UHF) را راه اندازی کرد. آرمان تعاونی کازان، به گفته تونی شومان در مقاله خود در سال 1997 کار و مسکن در شهر نیویورک، از بافندگان Rochdale الهام گرفته شده است، یک جنبش مشارکت در سود در انگلستان که در سال 1844 تأسیس شد، که نام خود را روستای Rochdale Jessor در کوئینز از آن گرفته است.
تحت رهبری کازان، ACW فروشگاه های خواربار فروشی، تحویل شیر، داروخانه ها، خدمات بینایی سنجی، تعاونی های توزیع مبلمان، برنامه های بیمه و حتی مراکز توزیع انرژی را برای سهامداران خود در سراسر شهر نیویورک ساخت. (ساکنان ساختمان‌های کازان خود را «سهامدار» می‌نامند، نه «مستاجر»، زیرا در خانه‌های خود دارای سهام هستند.) به طور خلاصه، کازان آرمان‌های والایی را به ارمغان آورد که از پروژه‌های مدرنیست معروفی مانند کارل مارکس هوف کارل اِن (1927-30) خبر داد. ) در وین یا املاک نعل اسبی برونو تاوت (1925-33) در برلین به سیب بزرگ. در ساختمان‌های کازان، مادران شاغل وارد طراحی و برنامه‌ریزی شدند: نیروی کار خانگی در داخل املاک بین مهدکودک‌ها و آشپزخانه‌های مشترک توزیع شد، دقیقاً مانند نارکومفین مویسی گینزبرگ در مسکو (1930).
بزرگترین دستاورد آبراهام کازان و هرمان جسور، Co-op City، را می‌توان شهری در شهر دانست. این مجتمع دارای دولت، کد پستی و حتی روزنامه خاص خود است: Co-op City Timesکه با تیراژ 27000 نسخه به صورت هفتگی منتشر می شود. Riverbay Corporation نام هیئت مدیره 15 نفره ای است که بر 44509 سهامدار که Co-op City را خانه می نامند، ریاست می کند. این هیئت متشکل از سهامداران منتخب برای این سمت است. مسئول تعیین خط مشی در جامعه و ارتباط با مقامات شهر نیویورک و ایالت است. یک نیروگاه صنعتی برق، گرما، آب گرم و تهویه مطبوع را برای هر واحد فراهم می کند.
اجاره فرعی در Co-op City ممنوع است. سهامداران این واحدها مانند بسیاری از ما که مبالغ هنگفتی از حقوق خود را به مالکان خصوصی می پردازیم، نرخ بازار را پرداخت نمی کنند. در مقایسه، آپارتمان های جسور در «قیمت هر اتاق پایین است اما در فروش مجدد سودی متوجه نمی شویدتونی شومان نوشت. شومان توضیح داد: «واحدها با کاهش مالیات بر املاک، وام های مسکن با بهره کم، و طراحی آگاهانه جسور مقرون به صرفه شدند. به طور خلاصه، واحدهای جسور از کالا خارج می شوند و به خانواده های طبقه کارگر نیویورک اجازه می دهد تا نزدیک به شغل و مدرسه خود زندگی کنند. در گران ترین شهر روی زمین، این آپارتمان ها می توانند راه نجاتی باشند.
پنجاه سال پس از اینکه Co-op City در صدر قرار گرفت، همچنان بحث ها را به خود جلب می کند. که در Freedomland: Co-op City and the Story of New Yorkآنماری سامارتینو به دوران کودکی خود در Co-op City تکیه می کند تا داستان قابل توجه آن را تعریف کند. او گزارش‌های دست اولی را درباره خوش‌بینی اولیه‌ای که آبراهام کازان برنامه‌ریزی Co-op City را پیش می‌برد، ارائه می‌کند. او حتی اعتصاب حماسی رانتی را که در آنجا به رهبری چارلی روزن، ساکن شهر مائوئیست-اسلش-کواپ سیتی برونکس صورت گرفت، بازگو می کند. این ماجرای بزرگ 13 ماه به طول انجامید و تیتر اخبار را در سراسر شهر نیویورک به خود اختصاص داد و بزرگترین اعتصاب اجاره در تاریخ آن را رقم زد.
که در سرزمین آزادی، که نام خود را از شهربازی Co-op City برگرفته است، سامارتینو پوه پوه منتقدان دیروز مانند اولریش فرانزن و آدا لوئیس هاکستبل را به دلیل تمرکز بیش از حد بر زیبایی شناسی املاک و در عین حال نادیده گرفتن برابری طلبی اقتصادی و نژادی چشمگیر آن که قویاً در آن ایستاده است، می گیرد. این روز. منتقد سیبیل موهولی ناگی گفت Co-op City “ضد شهرنشینی مرگبار”-یعنی دقیقا چی؟ که در مجله نیویورک تایمز، هاکستیبل شهر تعاونی را به عنوان داشتن “طراحی معماری بدون الهام“، و “طراحی سایت استریل” که در معماری مترقیاولریش فرانزن هرمان جسور را متهم کرد که معماری را برای «اکثریت ساکت» طراحی می‌کند، این تلقین است که سهامداران Co-op City دسته‌ای از رای دهندگان نیکسون هستند که سعی در خروج از برانکس دارند. سامارتینو نوشت: «از زمان تأسیس، ساکنان Co-op City به‌عنوان نژادپرستان ترسناک سفیدپوست که Grand Concourse را ترک کردند و در نهایت مسئول فروپاشی بخش‌های برونکس در دهه‌های 1960 و 1970 بودند، مورد انتقاد قرار گرفتند.»
سامارتینو در کتاب خود که در سال 2022 منتشر شد، می‌گوید این روایت محبوبی که فرانزن ارائه کرده است، ساده‌سازی بیش از حد و نادرست است. سامارتینو خاطرنشان کرد که اگر فرانزن تکالیف خود را انجام می‌داد، متوجه جمعیت‌شناسی بسیار متفاوتی می‌شد: خانواده‌هایی که به Co-op City نقل مکان می‌کردند در ابتدا 75 درصد سفیدپوست بودند، اما آنها عمدتاً یهودی‌های چپ‌گرا از اتحادیه‌های کارگری و همچنین بودند. خانواده‌های نسل اول سیاه‌پوست و لاتین، از جمله قاضی جوان دیوان عالی کشور، سونیا سوتومایور. سوتومایور در خاطرات خود با علاقه از دوران کودکی خود در Co-op City گفت که “دنیای بسیار گسترده تری به روی من باز می شد” آنجا. او گفت: «تفاوت‌ها (در این توسعه چندفرهنگی) به اندازه کافی واضح بود، اما من دیدم که در مقایسه با آنچه که ما مشترک بودیم، هیچ چیز نیست.»
فرانزن، هاکس تیبل و موهولی-ناگی با این حال در سوگواری شهر تعاونی خود تنها نبودند. گروهی از یالی‌های متفکر در سال 1968 گفتند که Co-op City «نمونه‌ای از توده‌های سنگی تاریک، غیرانسانی و غیرقابل سکونت است، محصول جامعه‌ای است که ارزش‌های آن چنان تحریف شده است که نمی‌تواند چیزی جز زشتی به اعضای کمتر خوش شانس خود ارائه دهد. ” جین جیکوبز در مخالفت با سوپرمارکت‌های تعاونی در ساختمان‌های جسور اعلام کرد: «فروشگاهی مانند این اگر رقابت داشته باشد، از نظر اقتصادی شکست می‌خورد» زیرا، تحت تفکر آزادی‌خواهانه جیکوبز، کارگران تعاونی «فقدان صمیمیت» داشتند. عشقی به بافندگان روچدیل نیست!
این واقعاً جمعیت سختی بود. جسور در پاسخ به متنفران، انتقاد Co-op City را به‌عنوان دزدی خرده‌بورژوایی رد کرد. او گفت: “ما حاضریم برای چیزی عملی هزینه کنیم، اما حاضر نیستیم برای هنر هزینه کنیم.” پس از اتمام آن، دنیس اسکات براون یکی از اولین نام‌های بزرگی بود که به کمک شهر کواپ سیتی آمد. در مقاله خود با رابرت ونتوری، “یادگیری از شهر تعاونی”، این دو نفر از دارایی دفاع کردند و گفتند:Co-op City خوب نیست، تقریباً همه چیز خوب است،” و منn مقاله آنها در سال 1970 برای معماری مترقیاسکات براون و ونتوری جسور را به خاطر داشتن شجاعت “پذیرش معمولی و انجام آن به خوبی” و دادن به “مردم چیزی که می خواهند” تشویق کردند. با توجه به آموزش اسکات براون در AA در لندن پس از جنگ جهانی دوم، این عقیده شمایل شکن منطقی است. در آن سال‌های پس از جنگ، معماران برای شاخه برنامه‌ریزی در شورای لندن بزرگ، یک نهاد حاکم سوسیالیست که مسئول بازسازی لندن با صرفه‌ترین هزینه و سریع‌ترین زمان ممکن بود، رفتند. اسکات براون همچنین به آموزه‌های پیتر و آلیسون اسمیتسون از تیم X که از فضایل برنامه‌ریزی بروتالیستی در مقیاس بزرگ حمایت می‌کرد، به خوبی آشنا بود.
آیا Co-op City کامل بود؟ قطعا نه. هر مدینه فاضله ای شکاف هایی دارد. دسترسی به شهر Co-op بسیار سخت است—20 دقیقه پیاده تا نزدیکترین ایستگاه مترو فاصله دارد (اما یک ایستگاه قطار جدید مترو-نورث راه آهن در چند سال آینده در همین نزدیکی ساخته خواهد شد). هنگامی که اعتصاب اجاره در Co-op City در سال 1976 به پایان رسید، تقریباً آژانس مالی مسکن ایالت نیویورک را ورشکست کرد و UHF مدت کوتاهی پس از آن سقوط کرد. همچنین رئیس‌جمهور جدیدی در واشنگتن دی سی (جرالد فورد) وجود داشت که دولت کوچک‌تر را ترجیح می‌داد و برنامه‌های ریاضت اقتصادی را آغاز کرد که از پروژه‌های مسکن با حمایت دولت صرف‌نظر می‌کرد. بسیاری از هزینه های ساخت و ساز Co-op City به سهامداران واگذار شد و باعث شد بسیاری از خانواده های اصلی بلند شوند و آنجا را ترک کنند. جنایات و تنش‌های نژادی در بیشتر سال‌های دهه 1980 شهر Co-op را گرفتار می‌کرد تا اینکه در سال‌های 1986، 1991 و 1993 معاملاتی انجام شد که پشتیبانی بسیار مورد نیاز را از بخش مسکن و نوسازی جامعه ایالت نیویورک (DHCR) تحت آن زمان New دریافت کرد. ماریو کومو فرماندار یورک.
امروزه ساختمان‌های هرمان جسور زیباترین یا عجیب‌ترین ساختمان‌ها نیستند، اما هزاران نفر از نیویورکی‌های طبقه کارگر آنها را خانه می‌نامند. آنها ضرب المثل قدیمی را به یاد می آورند که “کوچک خوب است اما قد بلند ضروری است.” در میان یک بحران ویرانگر مسکن، این نسل از شهرنشینان می توانند از Jessor و Co-op City چیزهای زیادی بیاموزند. برج‌های برانکس شمالی که بر فراز I-95 معلق هستند، ما را به یاد خوش‌بینی آرمان‌شهری می‌اندازند که رادیکال‌ها در سال‌های نه چندان دور از آن استفاده می‌کردند. معماران معاصر را به انجام همین کار دعوت می کند.
زارا فایفر یک عکاس اهل وین و برلین است که اغلب لنزهای خود را بر روی نمادهای معماری روزمره آموزش می دهد. کار او خانه های بلندمرتبه را در زادگاهش وین، برلین و دیگر شهرها بررسی کرده است. عکس‌های منتشر شده در اینجا نتیجه یک اقامت هنرمند در نیویورک در سال 2023 است. این بخش‌ها بر معماری جسور تمرکز دارند، اما فایفر زندگی و آپارتمان‌های ساکنان تعاونی را نیز مستند کرده است. فایفر در حال برنامه ریزی برای عکاسی بیشتر از ساختمان های هرمان جسور در تابستان 2024 برای پروژه کتاب آینده است.