باید به دانشجویان و کارکنان مک به خاطر نمایش تبریک گفت، که این تصور را ایجاد کرد که دانشجویان از تحقیق و تولید کار لذت برده اند. من شک ندارم که آنها به زودی به ابزارهای قدرتمند معماری در سراسر بریتانیا و فراتر از آن تبدیل خواهند شد. کارهای دانشجویی دانشکده معماری مکینتاش مدرسه هنر گلاسکو را می توان به صورت آنلاین در gsashowcase.net/school-of-architecture مشاهده کرد. جیمز گریملی یک کارگردان در Reiach and Hall Architects است
منبع
در عصری که استفاده از بسته‌های نرم‌افزاری هوشمندانه اغلب منجر به یکسانی صفحات می‌شود، دیدن انواع مختلفی از سبک‌های ارائه به نمایش گذاشته شده لذت بخش بود. تام آشورست (تصویر بالا را ببینید) یک بخش مدرسه قدیمی و لذت بخش را با مداد طراحی کرد و برخی از نقاشی های بسیار کاریزماتیک یادآور پوسترهای نمایشگاه امپراتوری گلاسکو در سال 1938 بود. در همین حال، کارلیس کوکاینیس و ماگدا ولوچکا، هر دو طرح‌های متقاعدکننده‌ای را با تعداد زیادی نقاشی و تجسم هنرمندانه طراحی کردند.
اثر کارلیس کوکاینیس (قسمت 2 – مرحله 5) به نمایش گذاشته شد، پروژه ای با عنوان یافتن پایداری در میراث مشکل ساز اواسط قرن بیستم
سال 3 به سایت های در امتداد کانال فورث و کلاید نگاه کرد. پیشنهادات آنها برای تبادل غذای شهری شامل فضاهایی برای رشد و فرآوری غذا، فضاهای تجمع عمومی، اتاق خواب و کلاس های درس بود. آنها در Maryhill Locks، Temple Gasworks در Anniesland و Applecross Basin قرار داشتند. میراث مهندسی غرور آفرین گلاسکو حضوری بسیار قابل مشاهده و ماندگار در شهر دارد و در حالی که ردپایی از آن در برخی از نقشه ها و تصاویر وجود دارد، زمینه می توانست بسیار بیشتر حضور داشته باشد. این نمایش خلاصه ای است و تنها کسری از کارهای هر دانش آموز ارائه شده است، اما کیفیت کلی آن بالا است و کارها متنوع هستند. بخش متقاعد کننده فیلیپا کوک به دلیل ملاحظات ساخت و ساز و تهویه به نظر می رسد، در حالی که کار لوک کوان حل شده به نظر می رسد و حساسیت به مواد و جاه طلبی تکتونیکی را نشان می دهد که یک پیشنهاد متقاعد کننده و لذت بخش ایجاد می کند.
تصاویر توسط Magda Wlockza
رالف ارسکین زمانی اشاره کرد که «در معماری چیزی به نام کنش غیرسیاسی وجود ندارد» و جوزف البورن دانشجو تحلیل خلاصه‌ای از ماهیت بسیار سیاسی توسعه و مالکیت زمین در گلاسکو ارائه کرد. پروژه او، Collective City، تصور می‌کرد که چگونه «مجموعه‌های مسکونی موجود و زیرساخت‌های راه‌آهن گلاسکو ممکن است احیا، جهت‌گیری مجدد و تفسیر مجدد برای خدمت به شهری برابرتر و مقاوم‌تر در برابر آب و هوا شود». طرح‌ها و مدل‌های او خوش‌بینانه و سرشار از پتانسیل قدرتمند هستند – پروژه‌ای تحریک‌آمیز و ستودنی که تشخیص می‌دهد که پایداری و اقدام اقلیمی نیازمند نیت خوب و کار سخت است – به‌علاوه اقدام سیاسی.
در روز آشنای «100 درصد احتمال باران» گلاسکو، برای دیدن نمایشگاه پایان سال دانشکده معماری مکینتاش – اولین نمایش فیزیکی آن از سال 2019. این نمایشگاه در دو مکان در خیابان Refrew راه اندازی شد: سال 3 در گالری گریس و کلارک فایف در طبقه همکف ساختمان بوردون و سال پنجم در فلمینگ هاوس کار کنید. هر دو بر مکان‌هایی در گلاسکو متمرکز بودند که با زیرساخت‌های حمل‌ونقل فعلی و تاریخی تعریف شده‌اند. با بازگشایی جهان پس از همه گیری، اجتناب ناپذیر است که شهرهای دورتر توجه دانشجویان کارشناسی ارشد را به خود جلب کنند، اما در حال حاضر، گلاسکو – آن «حماسه توپوگرافی» – محیطی باشکوه برای پروژه ها فراهم می کند.
